Η άρση του ban και η επόμενη μέρα στον Άρη

Το φετινό πρωτάθλημα της Σούπερ Λιγκ που οδεύει προς το τέλος του ήταν από τα πιο περίεργα λόγω Covid-19. Διεξήχθη δίχως οπαδούς στις κερκίδες, με την υποχρεωτική τήρηση υγειονομικών πρωτοκόλλων από όλους τους εμπλεκόμενους και φυσικά με σύμπτυξη των ημερομηνιών για να προλάβουμε το Euro που δεν έγινε πέρσι.

Γράφει ο Αλέξης Σαββόπουλος

Παρά την μέτρια εικόνα στα πλει-οφ (που έχει όμως την εξήγησή της) είναι ξεκάθαρο ότι ένα από τα πράγματα που θα θυμόμαστε είναι η πορεία του Άρη. Της πιο βελτιωμένης ομάδας και σίγουρα της πιο αξιόπιστης πίσω από τον Ολυμπιακό. Την στιγμή που οι υπόλοιποι της εξάδας ψάχνονταν αλλάζοντας προπονητές (πλην του σοβαρού Αστέρα) ο Άρης στο πρόσωπο του Άκη Μάντζιου απέκτησε μια αξιοθαύμαστη σταθερότητα στο μεγαλύτερο κομμάτι της σεζόν κάνοντας μια σειρά από αξιοσημείωτες υπερβάσεις.

Έβαλε τα πράγματα κάτω, είδε τι είχε, τι μπορούσε να παίξει και το υπηρέτησε πιστά. Όχι τόσο θεαματικά ίσως, πιο πειστικά όμως από τους υπόλοιπους σίγουρα έχοντας να αντιμετωπίσει την έλλειψη φορ, τον «μαγεμένο» Ματέο και την πενιχρή ως ανύπαρκτη βοήθεια από τις μεταγραφές του Ιανουαρίου. Παρά την αγωνιστική… καθίζηση των πλει-οφ το πρόσημο παραμένει θετικό.

Το ενθαρρυντικό για τον Άρη είναι ότι τρία χρόνια μετά την επιστροφή του στο φυσικό του περιβάλλον, προοδεύει. Δεν κάνει ριψοκίνδυνα άλματα που ενέχουν τον κίνδυνο να γκρεμοτσακιστεί αλλά βηματάκια στη λογική μιας συνέχειας και πάντα απλώνοντας τα πόδια μέχρι να μην εξέχουν από το πάπλωμα.

Προσπαθεί κάθε χρόνο να εξασφαλίσει το μίνιμουμ που είναι ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο και τα καταφέρνει έχοντας το μικρότερο μπάτζετ συγκριτικά με τον ανταγωνισμό, έφτασε δυο χρονιές κοντά σε ένα τελικό κυπέλλου αλλά απέτυχε με απίστευτο τρόπο σε αμφότερες και γενικά κατατάσσεται πλέον στη συνείδηση των ποδοσφαιρόφιλων, ως μια ομάδα που έχει την ικανότητα να μας προσφέρει μια σειρά από καλούς παίκτες και ένα προϊόν που μπορεί να μην σε κάνει να… ξεχνάς το όνομά σου, σίγουρα όμως δεν σε παίρνει και ο ύπνος στην πολυθρόνα.

Η σεζόν θα αφήσει τον Άρη και με ένα συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι των υπολοίπων. Με καλή ψυχολογία και με ένα ρόστερ που δεν θέλει ξήλωμα εκ βάθρων όπως πριν από τρία χρόνια αφού έχει δημιουργηθεί μια αξιόλογη βάση πάνω στην οποία μπορεί να στηριχτεί με 4-6 ποιοτικές προσθήκες που θα τον οδηγήσουν στον επόμενο στόχο.

Αρκεί φυσικά να έχει το δικαίωμα ενίσχυσης από την ΦΙΦΑ το οποίο θεωρώ θεμελιώδες ζήτημα για να έχει η ομάδα μια συνέχεια προς τα πάνω! Εφόσον επιβεβαιωθεί η αισιοδοξία που επικρατεί για δικαίωση από το CAS, ο Αρης θα προχωρήσει άμεσα τον σχεδιασμό του για τη νέα σεζόν αφού έχει ήδη γίνει η σχετική προεργασία.

Ποιος μπορεί να είναι ο επόμενος στόχος; Για μένα, ξεκάθαρα, ο πρωταθλητισμός. Η διατήρηση δηλαδή σε υψηλό επίπεδο και η μονιμοποίηση στην πρώτη τετράδα. Κοινώς να παραμείνει ο Άρης ανταγωνιστικός και να διεκδικεί κάθε χρόνο ευρωπαϊκή έξοδο και συμμετοχή στον τελικό. Θα μου πείτε πρωταθλητισμός στην Ελλάδα γίνεται δίχως διαιτητικές πλάτες και ερείσματα στην ΕΠΟ; Δύσκολο και το βίωσε στο πετσί του το club όταν άρχισε να μπαίνει στο μάτι των εξυγιαντικών δυνάμεων που μοιράζουν την πίτα.

Για αυτό δεν ξέρω τι μπορεί να κάνει ο Άρης πέρα από το να συνεχίσει να φτιάχνει καλές ομάδες ως αντίδοτο στη… σαπίλα. Στις τρικλοποδιές να απαντάει με καλό ποδόσφαιρο που θα κερδίζει το υγιές κομμάτι των ποδοσφαιρόφιλων (ναι υπάρχει κι αυτό). Το ποδόσφαιρο στο τέλος θέλω να πιστεύω ότι αποδίδει δικαιοσύνη σε όσους το υπηρετούν ορθόδοξα και τιμωρεί όσους προσπαθούν να κρατηθούν ψηλά χρησιμοποιώντας πλάγιους τρόπους. Λίγο ρομαντικό, αλλά μήπως το ποδόσφαιρο για αυτό δεν το αγαπήσαμε όλοι;

ΥΓ. Η πόρτα της εξόδου άνοιξε ήδη για δυο ποδοσφαιριστές του ρόστερ. Και η αλήθεια ότι επέλεξαν να την ανοίξουν οι ίδιοι πρώτα…

ΥΓ 2. Αν με ρωτούσατε σήμερα και με την προϋπόθεση δυνατότητας μεταγραφών πόσες προσθήκες χρειάζεται ο Άρης θα απαντούσα αβίαστα 6-7.